Sevgili gönüd dostlarım sizden gelen sitemler doğrultusunda artık yazmam gerektiğine karar verdim. İnanın okadar güzel ve hoş bir aile olduk ki hergün gelen onlarca şikayet ve tebrik maili bunlara cevap verme isteğimiz kafamızı kaşımamıza vakit bırakmıyor.Her geçen gün binlerce insanın sitemizi ziyaret etmesi günlük on bin'in üzerinde insanın haberlerimizi takip etmesi beni ve karamürsel.tv ailesini okadar çok memnun ediyorki artık köşe yazısı yazmaya inanın vakit harcayamadım.Fakat gelen sitem mailleri beni kamçıladı yine küçük küçükte olsa sizlerle paylaşımda bulunma kararı aldım. :)
Hayatın her hangi bir anında, dünyanın herhangi bir yerinde tesadüfen yada tevafüken birileriyle tanışıyoruz. Gönül kapımızı kimilerine ardına kadar, kimilerine de aralıkla açıyoruz. Bir yazıda okumuş ve o zamanlar ne kadar hoş ve anlamlı demişdim kendime. Yazıda “Her insan, sana sunulmuş bir hediyedir.” diyordu. Yeni taşındığımız bir mahalleye bile hemen ısınırdık. Bakkalla, kasapla, yan apartmandaki yaşlı nineyle, meraklı gözlerle camda bekleyen meraklı teyzeyle bile hemen ahbap olurduk. Mahallede biri dara düşse birlik olur yanında dururduk. Bayramlarda her evde çeşit çeşit yemeklerle karşılardık misafirlerimizi. Bayram namazı sonrası eve bir türlü ulaşamazdık mahalleli ile bayramlaşmaktan. Kapılarımızın üzerinde dururdu anahtarlarımız. Çekinmeden korkmadan, kinden, ne kötülük gelir endişesi olmadan. Yemeğimizi hazırlarken birden elinde bir tabak sıcak çorbayla ziyade olsun, “ Tanrı misafirinede sofranızda bir kabınız varmı.” diye açılan kapı eşliğinde yenilirdi akşam yemeğimiz.
Eskilerden yani biz küçükken öyleydi. Küçük dünyamızda büyük yüreklerle yaşardık hayatı.
Şimdi .... ya şimdi .... Selam bile vermekten aciz olduk. Yeni birisi apartmana taşınmış farkında bile varmaz olduk. Selam bile vermeden güne başlar günü sonlandırır olduk. Mahallemizde biri dara düşse “ Aman bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın.” Deyip susmayı tercih ediyoruz. İyi niyetle insanlara yaklaşmaya bile korkar olduk. Hepiniz okumuş yada izlemişsinizdir haberlerde. Zili çalıp hunharca katledilen kişilerin dramını. Bunlara tanıklık ettikçe içim acıyor. Biz insan tanıdıkçamı böyle olduk? Neden selam bile vermekten korkarak yaşar olduk? Bu işin bir boyutu tabiki... bir başka boyutuda ahlaki bir çöküntüde yaşayanlar. Günü yaşayanlar.... Dinimizin, gelenek göreneklerimizin, örf ve adetlerimizin hepsini hiçe sayıp günü yaşayanlar. Bunları gördükçe işte iç sesimiz bize İNSALARI TANIDIKÇA YALNIZLIK GÜZELLEŞİYOR .... diyor.
Dileğim hayatınızda yalnızlığın güzelleşmemesi....
Sevgiyle hayata bakıp “ Her insan , sana sunulmuş bir hediyedir.” diyebileceginiz günler dilerim...
