Caddeler ve kaldırımlar kent olmanın belirtilerindendir. Cadde işlek yer anlamına gelirken kaldırımlar yayalara ait olan yerleri belirtir.
Bir caddeyi cadde yapan unsurlar arasında trafik akışı başta gelirken, insan harekeliliği de caddeyi tamamlayıcı özellikler taşır. Caddeye işleklik katan yerler arasında bankalar ve ekmek fırınları önde gelir. Öyle ya; temel ihtiyaçlar için para gerekir. Paranın hemen hemen her ticari işlemde döndüğü gelip gittiği yerler ise bankalardır. Ekmek fırınları zorunlu yeme-beslenme ihtiyaçların en temelini karşılamaları yönüyle olmazsa olmaz işlevdedir.
Banka var ekmek fırını varsa o cadde kaymaklı ekmek kadayıfı tadındadır. Yoksa dikkat edin bir şeyler eksik gidiyordur. Esnaf açısından ve insan akışı açısından.
Rantıyesi, emlak değeri ya da kira bedelleri yüksek diye tanımlanan yerlere-caddelere bakın bu gözlemi teyit eden bir çok kare gözleyebilirsiniz. Bunun aksi olarak da banka yok! fırın yok! bu yerler-dükkanlar neden bu kadar abartılı fiyatları çekiyor? sorusunu da sorabilirsiniz.
Kent kültürü açısından caddeler ve kaldırımlar kentte yaşayan herkesindir.
Bu herkes kavramı toplu yaşamın ta kendisidir.
Esnaf ve yayalar caddeleri ve kaldırımları öyle kullanmalı ki; kimse mağdur olmasın. Herkes mutlu ve huzurlu yaşasın.
Bir iş için ya da bir akşam gezintisi için olsun kaldırımda yürürken herkes huzurlu olsun.
Cadde ve kaldırımların güvenliği öncelikle yerel yönetimlere aittir.
Esnaf dükkanının önüne satış ve sergi amaçlı ürünlerini serbestçe koyabilmelidir. Yönetim bu konuda esnafa yardımcı olacak düzenlemeler yapmalıdır. Yasakçı zihniyetle hareket etmemeli ve esnafa zorluk çıkarmamalıdır.
Esnaf empatik düşünüp, dükkanlarının önüne ürünlerini sergilemede yayalara engeller çıkarmamalıdır. Tamamen “burası benim” anlayışında değil; ortak yaşamanın bilinciyle hareket etmelidir.
Nereden bakılırsa bakılsın caddeler ve kaldırımlar kent olabilmenin kullanımı ise kentli olabilmenin olmazsa olmaz gereklerindendir.
Sonuç olarak kentin ortak yaşam yerlerinden olan caddeler ve kaldırımlar yönetimlerce bir gelir kalemi olarak değil; yaşayanların yaşamlarını kolaylaştırıcı yerler olarak görülmelidir.
“E ne yapalım gelire ihtiyaç var!” zayıf ve ucuz gerekçesiyle caddeler ona, buna-otoya satılmamalıdır.
