“ Gönülden beğendiğim insan iddiasız insandır. Bunlar daima düşmeyecek yerde dururlar.. ”[1]
İddiasız insan, aklını kullanmayan ve başkalarına aklını emanet ederek hürriyet iradesini terk etmiş olan aciz bağımlı köledir.
Bu mantık ile Allah’ın kulu olmayı da ret etmiştir!
Oysa Allah’a kulluk, her iki dünya arasındaki yolculuk sürecinde hayata tecelli eden manayı idrak ile başlar. Aklını kullanamayan insan böyle bir manayı idrak edemez. Birlik olamaz, ancak yığın halinde kitleleri oluşturur.
Düşünceleri daraltan bu sentetik yapı yani iddiasız insan modeli, aslında bir öfkenin altındaki zihniyetin yansımasıdır.
“ Ey insan! İnsan olduğunu unut, bana itaat et ve sen hedeflediğim başarıya belki erişemeyebilirsin. “
Dolaylı yoldan şuur altına nakşedilen bu mantık çerçevesinde gerektiğinde benim menfaatim için öldür ve öl mantığını güden bir önermedir.
İnsan olmanın temelinde yatan tüm etkinlikler akıl ve vicdan süzgecinden geçirilmediğinde, psikolojik olarak uyuşturulmuş bir beden zıvanadan çıkmış insanların dengesizliğini verir. Her şey o anda aklen görüldüğü gibi değil de nakledildiği gibi görünebilir ki zaten öyle de olmaktadır.
Daha derinlerde yatan duygusallıkta düşmanımın düşmanı dostumdur misali, düşmanımın dost görünen düşmanı çok ilgi çekici ve her zaman cazibesini koruyan bir taşeron olur.
Büyük devlet olmanın ilkeleri doğrultusunda gereken yapılırken, dikkatleri çekecek ve ülkenin temellerini sarsacak muhtemel özel boşlukları aleyhte sonuç verecek şekilde açık önerme veya hükümler bulunmamalıdır. Bu nedenle gereken gerektiği gibi yapılmalıdır.
Vahit SUNAR
[1] Ruhun Dayanma Gücü / Pensilvanya Günlüğü 09:45 – 2. Paragraf
