Anadolu’da da ahi olan bir cam ustası varmış. Zamanı geldiğinde eski çıraklarını “sen usta oldun” diyerek el verip uğurlarmış. Bir gün çıraklardan biri ustasına ayrılacağını ve kendisine el vermesini söyler.
Ustası ise daha olmadığından el veremeyeceğini söyler. Bunu üzerine çırak ne’yinin eksik olduğunu sorar. Ustası ise “işin püf noktasını bilmiyorsun” der.
Çırak dinlemez ayrılarak başka bir şehre gider. Dükkan açar. Ancak dikiş tutturamaz. Yaptığı bütün cam işleri bir süre sonra çatlar. Esnaf ve halk tarafından beğenilmez olur. Bir yıl sonra iflas etmiş halde ustasının yanına döner.
Ustasından özür diler, elini öper. Ustası da tam olana kadar yanında çalışması gerektiğini hatırlatır.
Zaman geçer, gün gelir. Usta çırağına artık olduğunu, gidebileceğini ve kedisine el vereceğini söyler.
Ama ayrılmadan önce ustadan izin alınmadan girilemeyen karanlık bir odaya götürür. Odanın bir yanında yeni şekillendirilmiş sıcak cam ürünleri, tavanında ise toplu iğne başı kadar büyüklükte güneş ışığı huzmesi vardır.
Usta sıcak bir cam parçası alır, evirir çevirir. Bakar ki camın bir yerinde gözle görülemeyecek kadar küçük bir hava kabarcığı var. Bu kabarcığa “püf” yaparak üfler ve kabarcık kaybolur. Çırağa parçayı soğumaya bırakmasını söyler.
Böylece çırak üflemeyi iyice öğrenir. Anlar ki, cam ürünlerinin çatlamasına bu küçük hava kabarcıkları neden olmaktadır.
Daha sonra çırak ustasından helallık alıp vedalaşır. Püf noktasının önemini ve yararını öğrenmiş başarılı bir usta olarak hayat yoluna devam eder.
Bu esnaf odaklı Ahi kültürlü kıssadan çıkarılan kısa sonuç, “her işin ve her şeyin bir püf noktasının var olduğudur.”
